Словы зьнізаны каралямі,
Чуеш гул маёй крыві.
Хай каралі нятрывалыя,
Я-ж душою ня крывіў.
Ня крывіў душой, каханая,
Чорным часам пець ня мог.
I туга закалыханая
Залягла ў маіх вачох.
А цяпер інакш адчулася,
Стаў ачуньваць пакрысе.
Маладосьць мая прачнулася,
Песьню звонкую нясе.
Сёньня позірк горда бліскае,
Пачуцьцё маё кране
Слова, сэрцу надта блізкае.
Ад чужых ня трэба мне
Ні сугуччаў і ні колеру, –
Я пішу на свой манер.
Не прашу чужых ніколі рук,
Іхны ведаю намер.
Я іду сваёй дарогаю
Па старонцы дарагой.
Раскажу табе так многа я
Зь ціхім сьмехам і тугой.
Думкі, быццам іскры прысаку
Узьлятаюць да нябёс.
Паміж зор лунаюць высака,
Іхны жар табе прынёс.
|
|
